Derleyen: Betül Yasemin Keskin / Milliyet.com.tr – 9 Kasım 1911 yılında İtalya’nın Venedik kentinde bir çocuk dünyaya geldi. Bruno Amadio isimli bu çocuk büyüdüğünde çok ünlü bir ressam olacak ve şöhretini çizdiği ‘ağlayan çocuklar’ portreleriyle yakalayacaktı. 1950 yılında Bruno Amadio tarafından çizilen bir fotoğraf başka tüm yapıtlarının önüne geçti ve dünya genelinde büyük bir sansasyona neden oldu. 1980’li yıllarda Türkiye’ye giriş yapan bu eser dünyanın geri kalanında gösterilen halin tersine kucaklandı, dahası bu yapıta ‘Çiko’ ismi verildi. Bir periyoda damga vuran ‘Avrupa Yakası’ dizisinde Burhan Altıntop karakterinin gözdesi olan ‘Çiko’nun gerçek öyküsü, daha doğrusu halkın telaffuzuyla laneti ise epeyce dikkat cazibeli.
ÜLKE GENELİNDE YANGINLAR BAŞLADI
Gerçek ismi Bruno Amadio olan ressamın takma ismi Giovanni Bragolin’di. Ressamın en tanınan yapıtlarından biri ise ‘Ağlayan Çocuk’ (Crying Boy) tablosuydu. Eser, 1950’lerde İtalyan ressam Bruno Amadio tarafından yapılmış ve ‘Giovanni Bragolin’ mahlasıyla resmedilmişti. Eser başlarda çok büyük bir ilgi gördü ve resmi gören herkes büyük bir hayranlıkla ustasına övgüler yağdırdı. İnsanların bu yapıtı beğenmesi Amadio için teşvik edici olmuştu ve ‘ağlayan çocuk’ tablosunun çeşitli versiyonlarını yapmaya başlamıştı. ‘Ağlayan Çocuk‘ portresinin özgününde çocuk kumral ve ela gözlüydü fakat ressamın başka yapıtlarında ağlayan çocuklar vakit zaman sarışın renkli gözlü ya da esmer vakit zaman da kız ya da erkek olarak resmedilmişti. Amadio’nun yapıtlarının replikası dünya çapında milyonlarca sattı. 1950’li yıllarda tablo hem tanınan oldu hem de çok sevildi, tya ki İngiltere’nin çeşitli yerlerinde yangınlar başlayana kadar.
1950’de resmedilen bu eser, ortaya çıktığı birinci yıldan itibaren tüm dünyayı dolaşmaya başladı ve fotoğrafın yüzlerce farklı versiyonu üretildi.
İtalya’da resmedilmiş bir yapıtın İngiltere’deki bir yangına nasıl sebep olduğuna mana verememiş olabilirsiniz. Ancak buradaki saklı detay şuydu; tüm dünyaya yayılan ağlayan çocuk tabloları İngiltere’ye de ulaşmıştı ve tablonun bulunduğu konutlarda gizemli olaylar meydana geliyor, en güzel ihtimalle meskenler yanıyordu.
PORTRENİN LANETİ HER YERİ SARDI
Amadio’nun üzgün, gözü yaşlı ve yalnız çocuklardan oluşan ‘ağlayan çocuklar’ isimli tabloları resmedildikten yaklaşık 30 yıl sonra 1980’li yıllarda İngiltere’de lanetli oldukları halinde bir kent efsanesinin tam da ana merkezine yerleşti.
4 Eylül 1985 tarihinde The Sun gazetesinde yer alan bir haberde İngiltere’de yanan bir meskende misyon yapan itfaiyecinin açıklaması haber konusu oldu. İtfaiyeci bölgede yanan meskenlerin içinde her şey küle dönmüşken meskende asılı duran ‘Ağlayan Çocuk’ tablolarının hiçbir biçimde yanmadığını tez etti. Hatta bu sav öylesine güçlendi ki hiçbir itfaiye vazifelisi bu tabloları kendi konutuna sokmak istemedi ve bu durum süratle yayıldı. The Sun’ın başlattığı haberlere öteki gazeteler de eklendi ve tablolar aylarca konuşuldu. Gazeteleri okuyan halk paniğe kapıldı ve meskeninde ağlayan çocuk portresi olan herkes tablolarını dışarı attı. Halk gazeteleri arayarak başından geçen paranormal olayları anlattı. Bazıları ağlayan çocuk portresinden geceleri ağlama sesleri geldiğini bazıları tablonun geldiği günden beri konuta huzursuzluk saçtığını söylüyordu. Okuyucuların bu geri dönüşlerinden sonra yetkililer bu fotoğraflardan kurtulma kampanyası başlattı. Dahası konutunda bu tablo bulunan okuyucular gazete binalarının önüne gelerek tablolar için toplu bir ateş yaktı ve tablonun laneti kabul edildi.
Geçimini çizdiği fotoğrafları satmakla sağlayan ressam Amadio’nun ağlayan çocuklar isimli yapıtlarının yaklaşık 26 adet olduğu biliniyor.
TABLOLAR TOPLU BİR BİÇİMDE YAKILDI
Tüm İngiltere genelinde tablonun lanetli olduğu gerçeğini hiçbir şey değiştiremedi. Özellikle çeşitli bölgede çıkan yangınlara nelerin sebep olduğu bilimsel olarak kanıtlansa da kimse rastgele bir ihmal ya da kusur sonucu yangınların çıktığına değil, tablonun lanetine sığındı.
Yıllar birbirini kovaladı ve ne yazık ki ‘ağlayan çocuğun’ lanetli olup olmadığıyla ilgili baş karışıkları sürüp gitti, ta ki yıllar sonra Şili’de çıkan bir habere kadar. Bir tertip şirketinin Cadılar Bayramı için hazırladığı aktiflikle ‘ağlayan çocuk’ portresinin kullanıldığı görülünce bu afişi görenler Amadio’nun yapıtının lanetini hatırladı ve derhal bu afişlerin kaldırılması gerektiğini söyledi. Şili’nin en büyük gazetesi olan Las Ultimas Noticias (LUN), bu tablonun lanetini gündeme getirerek ‘Ağlayan Çocuğun Tüyler Ürperten Dönüşü’ formunda bir manşet attı. Manşeti gören halktan bireyler gazeteye ulaşarak resme sahip olduktan sonra başlarına gelen berbat şeylerden bahsetti. Bazıları boşanmış bazıları işinden kovulmuştu, bazıları ise İngiltere halkıyla tıpkı yazgısı paylaşmış ve meskenleri yanmıştı.
BİR TEK BURHAN ALTINTOP MU SEVDİ?
Ressam tarafından tam 26 adet resmedilmiş ‘Ağlayan Çocuk’ tablosunu beğenen ve meskenlerinde baş köşeye yerleştirenler bu tablonun lanetine kitlesel bir formda inanmayı ve sorgulamadan o tabloları sokaklara atmayı tercih etmişti. Başlarda çok beğenilen fakat sonralarında görünce başını çeviren beşerler meskenlerinin yanmasını ya da başlarına gelen berbat olaylardan tabloyu sorumlu tutmayı seçi.
1950’li yıllarda resmedilmiş lakin 1980’li yıllarda Türkiye’ye giriş yapmış bu tablo Türkiye’de tıpkı dehşetle karşılanmadı. 2000’li yılların başında periyoda damga vuran ‘Avrupa Yakası’ dizisinde Burhan Altıntop karakterinin salon duvarında yer alan ‘Ağlayan Çocuk’ postresi ve onunla yaptığı samimi konuşmalardan ve ona ‘Çiko’ diye seslenmesinden sonra tabloya olan merak ülke çapında arttı. Bazıları meskenine, ofisine bazıları dükkanına hatta minibüsüne bu tabloyu yerleştirdi. Anlaşılan ‘Ağlayan Çocuk’ portresine sempati duyan onu çizen Bruno Amadio ve keder ortağı olarak gören Burhan Altıntop’tan diğeri değildi.
‘Ağlayan Çocuk’ portresine olan bu tavrı ise uzmanlar yıllar içinde periyot dönem gündeme getirdi ve medyanın toplum üzerindeki tesirinin ne derece kuvvetli olduğu bu örnekle de kanıtlanmış oldu.