Kuyrukluyıldızlar kütleçekimi ile Güneş’e bağlı gökcisimleridir. Lakin isimlerinin ima ettiğinin tersine yıldız değildirler. Yıldızlar üzere kendi ışıklarını kendileri üretmezler, gezegenler üzere onlar da Güneş’ten kendilerine gelen ışığı yansıtırlar.
Kuyrukluyıldızlar buz, toz ve gazdan oluşur. Bileşimleri gezegenlere emsal lakin onlardan çok daha küçüktürler. Kuyrukluyıldızların çapları ortalama olarak 750 metre ile 20 kilometre ortasındadır. Yörüngeleri elips halindedir ve Güneş’e en yakın ve en uzak oldukları pozisyonlar ortasında çok büyük fark vardır. Güneş’in etrafında dolanma müddetleri birkaç yıl ile birkaç milyon yıl ortasında değişebilir. Küçük oldukları ve yalnızca Güneş’ten kendilerine ulaşan ışığı yansıttıkları için Güneş’ten uzak oldukları pozisyonlarda görülmeleri zordur. Güneş’e yaklaştıkça sıcaklıkları artar ve yüzeylerindeki katılar sıvı hale geçmeden direkt gaz haline geçmeye (süblimleşmeye) başlar. Böylelikle çekirdeklerinin etrafında bir atmosfer oluşur. Bu atmosfer, kuyrukluyıldızları göktaşlarından ayıran en kıymetli özelliktir ve kuyrukluyıldız ısındıkça büyüyerek kuyruğa emsal bir form alır. Kuyrukluyıldızlar Güneş’e yaklaştıkça üzerlerine düşen ışık ölçüsü arttığı için parlaklıkları da artar. Hatta birtakım kuyrukluyıldızlar Güneş’e çok yaklaştıkları vakit gündüz vakti bile Dünya’dan görülebilir.
Dünya’dan gözlenebilen kuyrukluyıldızların en bilinen örnekleri şunlardır: Halley, Chiron, Hale-Bopp ve Hyakutake. Bu kuyrukluyıldızların Dünya’dan en sık gözlenebileni Chiron’dur. Chiron, Güneş etrafındaki bir tipini yaklaşık 51 senede tamamlar.